VONdsel #36: Hulptroepen optrommelen

Het is twee weken voor het eindexamenconcert dat mijn leerlingen uit 5 havo gaan geven. Eén van de leerlingen heb ik nog geen riedel in de klas horen spelen. Ik besluit haar te confronteren met dit gegeven en krijg als antwoord: “Mevrouw, het is vandaag crisis, ik kan die solo niet voor u spelen!” Haar blik is strak naar de grond gericht, haar gezicht bleek, haar lijf toont afhangende schouders en de stalen neuzen van haar kisten lijken het lood in haar schoenen te verstevigen. 

Wat zou jij doen in deze situatie? Doordenderen in controle gezien de tijdsdruk waarop de leerling moet presteren? Laat je je regeren door de tijd, er zijn immers nog meer leerlingen in de klas die je nog moet bedienen. Of verwacht je dat het wel goed komt zonder interventie, het gaat immers om dat meisje dat toch nooit…. Vul maar in. 

Of kijk jij verder? Zoek jij naar de innerlijke wereld die verscholen ligt achter zichtbaar gedrag? Zie jij de behoefte die dit kind weerspiegelt in haar gedrag? Durf jij het verschil te maken? Durf jij je kwetsbaar op te stellen en een luisterend oor te zijn?  

Mijn tamtam is gealarmeerd en ik neem dit meisje apart na de hierboven beschreven reactie. Ze vertrouwt me met al het lef in haar lijf haar verhaal toe. Het is schrijnend, snijdt door mijn ziel, maar wat ben ik dankbaar dat ik dit signaal niet naast me neergelegd heb. Teamleider, zorgteam en mentor nemen het over in samenspraak met ouders en ook externe expertise wordt ingeschakeld. Zo wordt er hulp in geroepen en komen interventies tot stand. Allemaal met het oog op de groei van dit meisje in haar eigen proces. 

Uiteindelijk galmde haar “I wish I was special” door de microfoon tijdens het eindexamenconcert en stond zij op het podium ondersteund door paars licht, werden heldere gitaarsolo’s gespeeld met ferme schouders, timide blik en fragiele, maar overtuigende toon. Het lukte haar daar iets van zichzelf te laten zien aan het publiek, ondanks alle hectiek. Daarmee bewees ze ons en zichzelf dat zij “special” is. 

Docenten leren signaleren, ruimte bieden om te kijken naar de wereld achter en in de leerling. Op tijd in- en/of externe hulptroepen optrommelen. Weten bij wie je op school aan kunt kloppen voor welke hulp. Niet aan blijven modderen, maar ondersteuning en inbedding bieden zodat onze jongeren kunnen floreren in hun eigen ontwikkelingsprocessen is van levensbelang.